وقتی در ایوان دلتنگی هایت می نشینی وقتی که پشت یک پنجره بارانی بی هوا شاعر

می شوی...

وقتی دیگر کسی برای شنیدن جمله هایت به اندازه لحظه ای فرصت

نمی گذارد...       

کسی هست که می شود به او پناه برد

کسی که شب دلتنگی را با او می توان قسمت کرد.

 تا چه وقت می خواهی یاسهایت را به ساقه گلهای گلدان های اتاقت پیوند بزنی؟

 تا چه وقت می خواهی در کوره راههایی که برای خودت ساخته ای قدم

 می توان از تاریکی ها گذشت  می توان خود را در کوچه های سبز دوباره

یک نفر هست یک نفر که تا خواب دوباره چشمهایت با توست.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: